Met dichter Catharinus van den Berg maak ik Dubbelportretten: portretten in fotografie en poëzie. Voorbeelden vind je hieronder. Wil je ook jouw Dubbelportret laten maken? Of wil je een Dubbelportret cadeau doen aan iemand die je lief is? Of ter herinnering voor iemand op een belangrijk moment in zijn leven (een huwelijk, een (bedrijfs)jubileum, een afscheid, een pensioen of een ander levensmoment)? Kijk hier voor meer informatie of mail me vrijblijvend: info@albarosa.nl.
Peter
Een man met een gitaar. Volkomen toegewijd. Maar
toegewijd aan wat? Aan de muziek? Die is hem net zo
lief als vreemd: ooit moest hij spelen om iemand te zijn,
op het gevaar af zich juist daarin te verliezen. Een man
met een gitaar. Die in zijn eigen wereld zit. Intern,
intiem verbond tussen ogen, neus en handen. De kale
kamer in zijn nieuwe huis voelt als een kluis, waar
hij alleen is. Hij. Alleen. Dat leerde hij van mannen
die hij volgde. Ze reikten hem wijsheid aan naar hun
vermogen. De man kon luisteren, bewaarde wat waar
was in zijn ogen. Toegewijd is hij, als een misdienaar
die eenmaal groot zijn eigen paden kiest. Zijn eigen
vrije zelf – maar toch verbonden. Hij is zijn eigen
eigenaar. Hij is een man die in zijn eigen wereld zit,
en dus bij zijn geliefden in de kamer, die hem zien.
Voor hen maken zijn slanke handen hun gebaar.
Zijn wijsvinger reikt tot de diepste snaar.
Foto Alba Rosa | Gedicht Catharinus | Heilige Ruimte
Denise
Regen uit een lege hemel. Een groot teken. Ik zag een vrouw, gehuld in het licht van een
omfloerste zon. Een vrouw van eer. Onder haar voeten lag de maan. Haar handen, rank en
eindeloos teer, strooiden ruimhartig sterren uit, die lichtkringen maakten waar zij het water
raakten. Weerloos was zij, als een vrouw op alle dagen. Doodsnood. Levensdrang. Laatste
vragen. Misbaar en moed. En nooit gesleten zeer. Ik zag de Maria van het Engelermeer.
Barrevoets staat zij daar, een tempelzuil. Geducht, als een priesteres, rijst zij op uit de
dode rivierarm. Haar voeten staan waar het riet wortelt, zij voelt daar het leven wemelen.
De schepping zucht. Er is gevaar. Zij speurt een lege hemel af, zou willen leven van de lucht.
Zij zal de laatste zijn die vlucht. Ze breidt haar handen uit. Ze leeft op goed gerucht.
Bemin haar, Liefde, begenadig haar. Rijs voor haar voeten op als heilzaam kruid. Wil in
haar diepste diep haar warmte zijn, haar hartslag, haar extase. Wil, Liefde, voor haar zijn
wat haar kan schelen. Laat haar vieren en delen. Zij kan een moeder zijn. Voor velen.
Foto: Alba Rosa | Gedicht: Catharinus | Heilige Ruimte
Adriana
Wat is waar? Lucht. Je neus en mond snakken ernaar. Je ogen
kijken vragend omhoog. Precies over je slapen loopt een grens.
En uitgerekend daar heeft je haar een aureool van blauw vuur.
Daaronder vindt een zacht vertragen plaats, daar is je natte haar
zwaar en gewichtloos tegelijk. Als wier. Als de verwarring van
gedachten in stilstaand water. Welke grondtoon horen je oren?
Hoor je die stem, die uit de aarde en uit water roept om jou? Die
jou zoekt in een blauwe genade? En lukt het je te luisteren? Antwoord
te geven? Met je lippen op elkaar en natte ogen terug te fluisteren?
Laat de bloemen los. Zij dragen de last van hun eigen bestaan, ze drijven
niet bij jou vandaan. Kijk niet zo verrast. Laat los, geef antwoord, laat
gaan. Je zult het zien, dat alles past. Want wat je loslaat houdt jou vast.
Foto: Alba Rosa | Gedicht: Catharinus | Heilige Ruimte
Alba Rosa 